Koşulsuz Sevgi

Şeyma Demirci Yıldırım
6 Haz 2021
3 dakikada okunur

Güncelleme tarihi: 7 Haz 2021

Koşulsuz sevgi… Okuyunca ne kadar da huzur veren bir isim tamlaması değil mi? Yazıya başlamadan önce; sana bugüne kadar koşulsuz sevgiyle alakalı üzerine düşünüp düşünmediğini bilmediğim bazı sorular soracağım. Birini koşulsuz sevmek nasıl bir şeydir? Birini gerçekten sevmek koşulsuz sevmek midir? Sevgi “amalar ve acabalar” içermemeli midir? Çok sevmek her koşulda desteklemek midir? Bunların birçoğuna evet yanıtını verdiysen sandığının aksine ters giden bir şeyler olabilir, haydi enine boyuna düşünelim.

Birini koşulsuz sevmek demek beraberinde koşulsuz güvenişi, koşulsuz kabullenişi, koşulsuz sorgulamamayı ve koşulsuz hak vermeyi getirebilir. İşte burada işler sandığımız kadar masum olmaktan çıkıp karşı tarafın olumsuz yönlerini beslememize ya da manipülasyona açık hale gelmemize dönüşebiliyor. İnanıyorum ki; birini sevdiğimizi savunuyorsak şayet onun her koşulda iyi olmasını isteriz, bu çok doğal. Fakat sevdiğimiz insan kendini iyi hissetsin, varlığımızı hissetsin, onaylandığını, sevildiğini hissetsin isterken istemeden onların yanlış ve fark edilip törpülenmeyi bekleyen taraflarını besliyor olabiliriz. Kabul etmemiz gereken bir şey var ki sevdiğimiz kişi de biz de birer insanız ve iyilik hali –beraberinde kötülük hali de tabii ki- kalıcı bir durum değil. İnsanlar hatalar yapabilir, yanlış kararlar verebilir, sapmaması gereken yollara sapabilir ancak bizler onlara karşı duyduğumuz sevginin(!) arkasına gizlenip, kahraman rolüne girip bu koşullarda onları tabiri caizse pohpohlamaya devam ettiğimiz sürece ömürleri boyunca yanlış yönde kalmaya, yanlış yollara sapmaya meyilli birer birey olarak kalacaklar. Bu maalesef ki destek olmakla yakından uzaktan alakalı değil, bu tamamen sevdiğin kişinin negatif yönlerini beslemen; bu maalesef ki ona destek olmak değil, onu hatalar yapmaya devam eden, senin onayına, beslemene muhtaç biri haline getirmen. Elbette en ufak hatayı eleştirmek, insanların hayatından çıkıp gitmek gerek demiyorum. Sevgi emek ister, sevgi özveri ister, sevgi yeri geldiğinde affetmeyi ister. Fakat sınırları belirlemek bizleri de sevdiklerimizi de yanlışlardan koruyacaktır.

Bir de işin kendini manipülasyona açık hale getirdiğin yönleri var ki sorma gitsin. Bir insana çok fazla anlayış göstermek, yanlışlar yapsa da geçmişindeki yaraları, kişiliğini, o gün yaşadığı bir problemi, kaybetme korkunu ve daha nicelerini bahane edip gereken tepkiyi vermemek kişinin bu yönünün değişmesi gerektiğini fark etmesini engellemekle birlikte seni tamamen psikolojik kurban moduna sokup her koşulda karşındaki insanın yanında olma durumunu bir göreve, zorunluluğa dönüştürebilir. Kişi seni kolaylıkla suçluluk psikolojisine sokup, kendine hiç de dememen gereken konularda “Ya zaten neler yaşamış, benim desteğime ihtiyacı varken bir de ben de olumsuz konuşursam iyice kötü olur.” demene neden olabilir. Bu da toleransları, ödünleri beraberinde getirir ve bir bakmışsın ki sen onun manevi yönünü güçlendirmeye çalışırken o seni yanlış olduğundan adın gibi emin olduğun olaylarda bile hayır diyemeyen bir duygusal köle haline getirmiş. Bu örneği vermek zorunda olduğum için çok üzgünüm ama psikolojik ve fiziksel şiddet olaylarının birçoğunun başı buraya dayanmakta. Kişiler koşulsuz sevgi, özveri ve kabullenişle farkında bile olmadan kendilerini birçok konuda manipüle eden insanlara karşı en ufak bir sorgulama yapamadan bağımlı hale gelebiliyorlar. İnsanlar kendilerini kurtarıcısı ilan ettiği kişilere kurban ettiğinin farkına varmadan o dipsiz kuyuya çekilebiliyor. Manipülatörler de geçmişlerini, yaşadıklarını, içerisinde bulunduğu psikolojik durumu bahane olarak sunup kurbanı her fırsatta suçlu hissettirmeyi başarabiliyorlar. (Kurbanlar maalesef dayak yeseler bile. Evet durum bazen sandığımız kadar masum olmayabiliyor, demiştim.)

Durumun bu ikisinden hangisi olursa olsun (kahraman ya da köle) öncelikle ikisinin de olumsuzluklarının tartışmaya kapalı konular olduğunu fark etmelisin. Birini gerçekten sevmenin koşulsuz olması gerektiğine inanmıyorum, bunun sağlıklı olduğuna da inanmıyorum. Tarafımıza yapılan her eleştirinin haksız ya da kişiliğimize bir saldırı olduğuna da inanmıyorum. Gerçekten gelişmemizi isteyenler sınırlarımız çerçevesinde bizlere doğru yolları, eksiklerimizi göstermelidirler. Hatta bu gerçek sevginin bir gerekliliğidir. Bir aile bile evladını severken koşulsuz sevgisinin arkasına saklanıp sınırsız bir evlat yetiştirdiğinde toplumca herkes o çocuğa şımarık damgasını hiç çekinmeden vurabiliyor. Böyle kişileri toplumda seçmek de oldukça kolay oluyor hepimizin bildiği gibi. Fakat sorgulayalım bakalım sorun gerçekten çocukta mı? Sandığımızın aksine büyüdükçe çocukluğumuzun izleri silinmiyor, büyüyüp belki şekil değiştirerek bizimle yolculuk etmeye devam ediyor tüm ömrümüz boyunca. Fakat sence büyüdük diye durumlar değişti mi? İnsanlar sadece çocukluklarında mı şımarabiliyor, sınırları aşabiliyor? O aile övünerek verdiği ödünleri, koymadığı sınırlarıyla çocuğunun şimdisini de geleceğini de tehdit etmekte, üstelik bunu koşulsuz sevgi adı altında yapmakta. Peki sence gerçekten sevmek demek şu anda da, gelecekte de toplumla sağlıklı ilişkiler kurabilmesi için çocuğuna sınırları, doğru ve yanlışları öğretmeyi, durması gereken yerde durdurmayı ve haksızken haksız demeyi tercih etmek midir yoksa adeta bir terminator -yok edici- yetiştirmek mi? Şimdi bu çocuk örneğini kendine bir filtre olarak al ve hayatının tüm bireylerine bu filtre arkasından bak. 7’den 70’e herkese… Gör bakalım kimler kahraman rolü oynuyor, kimler farkında bile olmadan birilerinin kölesi olmuş. En çok da kendine bak o filtre arkasından. Kimleri kurtarmaya uğraşıyorsun, kimler seni kölesi yapmış. Sınırlarını sen koymadığın, göğsünü gere gere göstermediğin sürece kimse bilmeyecek ve o sınırlar seni sevilmeyen, onaylanmayan ya da sevmeyi bilmeyen bir insan yapmayacak. Aksine koşulsuz değil; gerçekten seven, başkaları için kendi doğrularından ödün vermeyen dürüst ve sevilmeyi hak eden biri yapacak.